خلاصه ؛  درون محوطه ای سرسبز و چندین هکتاری وجود دارد که پر از درختان سیب پرتقال  موز انگور  خرمالو  هلو  خرما  گلابی و انواع میوه جات دیگر وجود دارد که چندین خانواده با قومیت های مختلف در آن محوطه خانه ساخته اند،  و هرکدام پایبند سنت های بومی و ابا اجدادی خود زندگی میکند  و آنان این مکان محصور را اصطلاحا خانه باغ می نامند   این بیست خانواده  جمیعا به هشتاد و پنج نفر میرسند  ،  و عده ای به خانه باغ خوی گرفته اند و تمام مایحتاج خود را درون خانه باغ تامین میکنند،   ولی عده ای زحمت عبور از کویر و رفتن به اطراف و یا دور دست را به جان خریده و رفت و آمد میکنند،    خانه باغ  توسط کویری برهوت محاصره شده است . 
راه در آمد عمده و وارد کردن مایحتاج خانه باغوسط کویری بنام خاور وسطا ،  یعنی چه؟ آقای سید علی  شما رو ما اهالی این خونه باغ انتخاب کردیم که نماینده ما باشید،   نه اینکه ما چوب خودسری هاتون رو بخوریم،  این چه کار زشتی هست،   شما مگه ناموس سرتون نمیشه؟  از فردا من اگه بخوام از محوطه ی این خونه باغ چند هکتاری خارج بشم  چه خاکی باس توی سرم بکنم؟  سید لبخندش به لحن تندی تبدیل و با بی اعتنایی گفت؛  خب خارج بشید،  مگه به شما کسی گفت خارج نشو.... ؟   اینجا اسمش  خونه باغ  طوران هست و  همه چیز طبق اصول پیش میره .  شما بهانه جویی نکنید  که چهار تا همسایه فکر کنن الان اینجا چه خبره.    
خانم  مهین ادامه داد و گفت؛ آقای سید علی،   خروج از این خونه باغ ،  مستلزم عبور از پل چوبی روی برکه ست  و  الان که اونا رو به ادمای صد  پشت غریبه و چشم چرون و  بی دین و ایمون اجاره دادید     من توی محوطه ی خونه باغ خودمون بایستی  از یه  غریبه کسب تکلیف و اجازه کنم. این رسمشه؟..
آقای سنتی زاده وسط صحبت ها شد و گفت؛  خانم مهین  شما  چرا  با بی توجهی تمام حقایق رو وارونه جلوه میدهید؟   
مهین_ واااا؟  کدوم حقایق؟ 
سنتی زاده _   اینکه در ابتدای عرایظ خودتون فرمودید  که ما به جناب سیدعلی آقا  رای دادیم تا نماینده ی ما هشتاد نفر ساکنین باغ بشوند!   نخیر جانم ،  کدوم رای گیری؟  مگه شما آن موقع چند ساله بودید که اکنون با حرفهای  خلاف واقع  به مشروعیت این فرد  اعتبار میدهید،    شاید نهایت امر  شما آن موقع  هفت سال داشتید،  غیر از این است مگر؟ 
مهین_  نخیر آقای سنتی زاده  بنده اون موقع سینزده ساله بودم  
خانباجی کتل را راست کرده و دو قدم جلو تر به زمین میگذارد  و بی توجه به اهمیت ماجرا و این حقیقت که آقای سید علی  مباشر  خانه باغ ،  بی خبر و غیر قانونی قسمتی از  حریم مشترک را به غریبگان  غربتی اجاره و رهن کامل داده است   ذوق کرده و میگوید  ؛ سینزده ساااال؟  واااا اصلا هیچ بهش نمیاد  پنحاه  و سه سال داشته باشی!  
  سمت برکه برم و با توجه به اینکه شما آلاچیق های وسط برکه رو به ادمای هزار پشت غریبه اجاره دادید     من ناچار باید از جلوی چشم چهار تا غربتی و بیگانه رد شم 
مشت کریم باغبون یهو از پشت شمشادها بر میخیزد و قیچی اش را زیر چشمی ور انداز میکند  و با اخم بی آنکه نگاهش را از تیزی لبه ی قیچی برداشته باشد میگوید ؛  درست شنفتم؟  شما سرخود  یه قسمت از این خونه باغ  رو فروختید به  ادمای شرقی؟   این ملک و تکه زمین ،   سرای ابا اجدادی ماست  ،   شما  رگ و غیرت  تعصب منو ندیدید کجا جا گذاشتم؟   آخه از صبح هر چی گشتم  فقط این قیچی  هرس زنی  رو  پشت بوته ها  پیدا کردم   ،  اینم که  بوی  خون میده   .. 
خانباجی گفت؛  واااا؟   شوما که  هر جمعه  جلسه میزاشتی   و  برای ما از  بد بودن  و   خونه باغ فروش،  بودنه  شخص سرایدار قبلی بلغور میکردی،  پس چی شد آق سید علی؟   
آقای  خاتمیان با شالگردنی  سبز و کلاه کوچک کاموایی بروی سرش پیش اومد و با لهجه ی  مخصوص به ساکنین خونه های سمت  درختای  هلو   گفت ؛   والا عرضم به زورتون
سیدعلی؛  به حضورتون...
خاتمیان؛ خا،  همون که  شوما گوفتی   درسته.   عرضم به طول تون   آلاچیق های وسط  برکه  رو  نفروختیم که....   بلکه  کیرایه دادیم 
خانباجی؛  وااا؟  چه  بی حیا.    کیر  آیه  دیگه چیه؟ 
مهین خانم؛  ای باباااا   تو هم  منتظر وقتی  یه غلط املایی بگیری . خب منظورش   کرایه  بود  دیگه... 
خانباجی ؛  نه ،   این   کلاه کاموایی  با شال سبزش رو  من  میشناسم   از اوناست....   
میهن؛ از کدوماست؟ 
مشت کریم باغبون ؛  از هر کدوما  که میخواد باشه،  بزار باشه  ،     چرا  اصل ماجرا  یادتون میره؟ 
سیدعلی سریع  به  نوچه اش میگوید ؛  یالا  پذیرایی کن،   زود باش  نفری  یه  کیسه  سکه  بده  بهشون  ،   تا  از سهم این خونه باغ  بهشون  ناحقی و ظلم نشده باشه ،  
خاتمیان میگه ؛   این  سهم  عدالت رو  به نحو احسنت  تقسیم میکنه،  و  همه  یه کیسه سکه ،  از پول رهن و کیرایه  آلاچیق های  وسط  برکه  بهشون  میرسه  ،   
خانباجی پچ پچ کنان به مشت کریم باغبون میگه؛  
هیچ خبر داری  هرکی اومده زیر دست آق سید علی   نوچگی و  کلفتی کرده،  آخرش یه چیز از این خونه باغ دزدیده  و باهاش فرار کرده  به  غربت   سمت  کویر  ماسه ای   یا که سمت  شهر آجری   پناه دادن بهشون 
مشت کریم ؛  اخه مگه این خونه باغ چه چیز باارزشی برای  سرقت داره؟  
مهین ؛  ای بابااااا شما دیگه چرا مشت کریم؟  شما که خودت ماشالله باغبونی.   کافیه کمی اگاهی داشته باشید   تا   بفهمید  که  این خونه باغ  چرا  اینقدر واسه  اهالی شهرهای دیگه  ارزشمنده،   
خانباجی؛  خب چرا؟ 
مهین؛  خب  خونه باغمون   تنها جایی هست که داخلش این همه درخت میوه داره ،    و  خب  خیال میکنید  چجوری  امورات این خانه باغ و  سه وعده غذای ما هشتاد نفر ساکنین تهیه میشه!؟   خب با فروش و فرستادن میوه جات به  شهرهای کویری  و  بی آب و علف  دیگه.... 
مشت کریم ؛ یعنی میگی این چهار نفری که  دزدی کردن و رفتن یه  مکان  بهتر پناه گرفتن  با خودشون میوه از خانه باغ  دزدیده و همراه برده بودن؟  
مهین؛  نه، چقدر سطحی نگری  مشتی .  حواست کجاست؟   اونا  نهال های درختان  میوه رو  شبانه از ریشه برداشتن و بردند با خودشون. 
مشت کریم؛  خب اخه خاک این خونه باغ  برکت داره و واسه درختا خوبه    اما  شهر های اطراف  همه  شوره زار و لمیزرع هستن   خب نهال که میخشکه  و میپوکه 
خانباجی ؛  هاااا  تازه فهمیدم  واسه همین  گلدان گلدان شبها  خاک خانه باغ رو  از  حصار و  محدوده ی خانه باغ میبردند بیرون  و بجاش پول میگرفتن... ای  تخم سگ های  پتیاره  امشب  به   پدرشون میگم  تا  حسابی  کبودشون کنه  
خانباجی  برخواست و کتل کوچک چوبی اش را زیر بغل زد و لنگ لنگان به سمت پایین خانه باغ و خانه رفت تا فرزندانش را تنبیه